7. Bakit sinasabi na kinukumpleto ng dalawang pagkakatawang-tao ng Diyos ang kahalagahan ng pagkakatawang-tao?
Mga Talata ng Biblia para Sanggunian:
“Ay gayon din naman si Cristo, na inihandog na minsan upang dalhin ang mga kasalanan ng marami, sa ikalawa'y pakikita na hiwalay sa kasalanan, sa ikaliligtas ng mga nagsisipaghintay sa kaniya” (Mga Hebreo 9:28).
Nauugnay na mga Salita ng Diyos:
Ang unang pagkakatawang-tao ay upang tubusin ang tao mula sa kasalanan sa pamamagitan ng laman ni Jesus, iyon ay, iniligtas Niya ang tao mula sa krus, nguni't ang tiwaling maka-satanas na disposisyon ng tao ay nanatili pa rin sa loob ng tao. Ang ikalawang pagkakatawang-tao ay hindi na upang magsilbing handog sa kasalanan kundi upang lubos na iligtas yaong mga taong tinubos mula sa kasalanan. Ito ay ginagawa upang ang mga pinatawad ay mapalaya mula sa kanilang mga kasalanan at magawang ganap na malinis, at magkamit ng pagbabago sa disposisyon, at sa gayon ay makakawala sa kapangyarihan ng kadiliman ni Satanas at makakabalik sa harap ng trono ng Diyos. Tanging sa paraang ito maaaring maging lubos na mapabanal ang tao. Sinimulan ng Diyos ang gawain ng pagliligtas sa Kapanahunan ng Biyaya nang matapos na ang Kapanahunan ng Kautusan. Nitong mga huling araw na lamang, nang ganap na nadalisay ng Diyos ang sangkatauhan sa pamamagitan ng paggawa ng gawain ng paghatol at pagkastigo sa tao para sa pagka-mapanghimagsik, saka tatapusin ng Diyos ang Kanyang gawain ng pagliligtas at papasok sa kapahingahan. Samakatuwid, sa tatlong yugto ng gawain, dalawang beses lamang nagkatawang-tao ang Diyos upang isagawa Niya Mismo ang Kanyang gawain sa tao. Iyon ay dahil isa lamang sa tatlong yugto ng gawain ang pag-akay sa tao sa kanilang mga buhay, habang ang iba pang dalawa ay ang gawain ng pagliligtas. Tanging kung nagiging laman ang Diyos saka Siya maaaring mamuhay kasama ng tao, nararanasan ang paghihirap ng mundo, at mamuhay sa isang ordinaryong laman. Tanging sa ganitong paraan Niya maaaring matustusan ang taong Kanyang nilikha ng praktikal na salitang kailangan nila. Ang tao ay nakakatanggap ng lubos na kaligtasan mula sa Diyos dahil sa Diyos na nagkatawang-tao, hindi direkta mula sa kanilang mga panalangin sa langit. Sapagka't ang tao ay makalaman; hindi kaya ng tao na makita ang Espiritu ng Diyos at lalong hindi niya kayang lapitan Siya. Ang kaya lamang na makasama ng tao ay ang laman ng nagkatawang-taong Diyos; sa pamamagitan lamang Niya mauunawaan ng tao ang lahat ng mga salita at ang lahat ng mga katotohanan, at makakatanggap ng buong kaligtasan. Ang ikalawang pagkakatawang-tao ay sapat upang alisin ang mga kasalanan ng tao at ganap na dalisayin ang tao. Samakatuwid, ang pangalawang pagkakatawang-tao ay magdadala sa pagtatapos ng lahat ng gawain ng Diyos sa laman at kukumpleto sa kabuluhan ng pagkakatawang-tao ng Diyos.
mula sa “Ang Hiwaga ng Pagkakatawang-tao (4)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Nang ginagawa ni Jesus ang Kanyang gawain, ang pagkakilala ng tao sa Kanya ay malabo pa rin at hindi maliwanag. Ang tao ay laging naniniwala na Siya ay anak ni David at ipinahayag na Siya ay isang dakilang propeta at ang mabuting Panginoon na tumubos sa mga kasalanan ng tao. Ang ilan, batay sa pananampalataya, ay gumaling sa pamamagitan lamang ng paghipo sa laylayan ng Kanyang damit; ang bulag ay maaring makakita at kahit ang patay ay maaring maibalik ang buhay. Gayunman, hindi matuklasan ng tao ang tiwaling maka-satanas na disposisyon na malalim na nakatanim sa kalooban niya at hindi rin alam ng tao kung paano iwaksi ito. Ang tao ay nakatanggap ng labis na biyaya, tulad ng kapayapaan at kasiyahan ng laman, ang pagpapala ng buong pamilya dahil sa pananampalataya ng isa, at ang pagpapagaling ng mga sakit, at iba pa. Ang natitira ay ang mga mabuting gawa ng tao at kanilang maka-Diyos na itsura; kung ang tao ay maaring mabuhay batay sa ganito, siya ay itinuring na isang mabuting mananampalataya. Ang mga mananampalatayang tulad lamang nito ang maaring pumasok sa langit pagkamatay, na nangangahulugan na sila ay nailigtas. Nguni't, sa kanilang buong buhay, hindi nila lubos na naunawaan kahit kailan ang daan ng buhay. Sila ay nakakagawa lamang ng mga kasalanan, pagkatapos ay nagpapahayag ng kasalanan nang paulit-ulit na walang anumang daan tungo sa isang nabagong disposisyon; ganyan ang kalagayan ng tao sa Kapanahunan ng Biyaya. Ang tao ba ay nakatanggap ng ganap na kaligtasan? Hindi! Samakatuwid, matapos na makumpleto ang yugtong iyon, naroon pa rin ang gawain ng paghatol at pagkastigo. Ang yugtong ito ang nagpapalinis sa tao sa pamamagitan ng salita upang bigyan ang tao ng landas na susundan. Ang yugtong ito ay hindi magiging mabunga o makahulugan kung nagpatuloy ito sa pagpapalayas ng mga demonyo, sapagka't ang makasalanang kalikasan ng tao ay hindi maiwawaksi at ang tao ay hihinto lamang sa pagpapatawad ng mga kasalanan. Sa pamamagitan ng handog sa kasalanan, ang tao ay napatawad sa kanyang mga kasalanan, sapagka't ang gawain ng pagpapapako sa krus ay dumating na sa katapusan at ang Diyos ay nanaig laban kay Satanas. Nguni't ang tiwaling disposisyon ng tao ay nananatili pa rin sa loob nila at ang tao ay maaari pa ring magkasala at labanan ang Diyos; hindi nakamit ng Diyos ang sangkatauhan. Kung kaya sa yugtong ito ng gawain ginagamit ng Diyos ang salita upang ibunyag ang tiwaling disposisyon ng tao at hinihingi sa tao na magsagawa alinsunod sa tamang landas. Ang yugtong ito ay mas makahulugan kaysa nauna at mas mabunga rin, dahil sa ngayon ang salita ang direktang nagbibigay-buhay sa tao at nagbibigay-daan upang ang disposisyon ng tao ay ganap na mapanibago; ito ay isang yugto ng gawain na mas masusi. Samakatuwid, ang pagkakatawang-tao sa mga huling araw ay nagpaging-ganap sa kabuluhan ng pagkakatawang-tao ng Diyos at ganap na tumapos sa plano sa pamamahala ng Diyos para sa kaligtasan ng tao.
mula sa “Ang Hiwaga ng Pagkakatawang-tao (4)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang unang nagkatawang-taong Diyos ay hindi tinapos ang pagkakatawang-tao; tinupad lamang Niya ang unang hakbang ng gawain na kinakailangan para sa Diyos na gawin sa laman. Kaya, upang tapusin ang gawain ng pagkakatawang-tao, ang Diyos ay bumalik sa laman sa isa pang pagkakataon, isinasabuhay ang lahat ng pagiging-karaniwan at katotohanan ng laman, ibig sabihin, ginagawa ang Salita ng Diyos na hayag sa lubusang normal at ordinaryong laman, sa gayon ay tinapos ang gawain na Kanyang iniwan na hindi natapos sa laman. Ang ikalawang nagkatawang-taong laman ay katulad ng una sa kakanyahan, nguni’t ito ay mas makatotohanan, mas normal kaysa una. Bilang isang kinahinatnan, ang paghihirap na tiniis ng ikalawang nagkatawang-taong laman ay mas higit kaysa roon sa una, nguni’t ang pagdurusang ito ay resulta ng Kanyang ministeryo sa laman, na iba sa mga paghihirap ng tiniwaling tao. Ito rin ay nagmula sa pagiging-karaniwan at katotohanan ng Kanyang laman. Dahil ginagampanan Niya ang ministeryo sa lubos na normal at totoong laman, ang laman ay dapat magtiis ng higit na matinding paghihirap. Habang mas normal at totoo ang laman, mas higit Siyang magdurusa sa pagganap ng Kanyang ministeryo. Ang Diyos ay kumikilos sa napaka-pangkaraniwang laman, isa na kailanma’y hindi higit-sa-karaniwan. Dahil ang Kanyang laman ay normal at dapat ding pasanin ang gawain ng pagliligtas sa tao, Siya ay nagdurusa nang mas matindi pa sa higit-sa-karaniwang laman—ang lahat ng pagdurusang ito ay nagmula sa realidad at normalidad ng Kanyang laman. Mula sa pinagdaanang paghihirap ng dalawang nagkatawang-taong laman na habang gumaganap sa Kanilang mga ministeryo, makikita ng isa ang kakanyahan ng nagkatawang-taong laman. Habang mas normal ang laman, mas higit na kahirapan ang Kanyang dapat tiisin habang gumaganap ng gawain; habang mas totoo ang laman na gumaganap ng gawain, mas masaklap ang mga nagiging paniwala ng tao, at mas maraming panganib ang maaaring mangyari sa Kanya. At gayon pa man, habang mas tunay ang laman, at habang ang laman ay mas higit na nagtataglay ng mga pangangailangan at ganap na pakiramdam ng isang karaniwang tao, ay mas may kakayahan Siya na gampanan ang gawain ng Diyos sa laman. Laman ni Jesus ang siyang ipinako sa krus, ang Kanyang laman na isinuko Niya bilang alay para sa kasalanan; ito’y sa pamamagitan ng laman na may karaniwang pagkatao na tinalo Niya si Satanas at ganap na nailigtas ang tao mula sa krus. At ito ay bilang isang ganap na laman na ang pangalawang nagkatawang-taong Diyos ay gumaganap ng mapanlupig na gawa at tinatalo si Satanas. Tanging ang laman na ganap na karaniwan at totoo ang makagaganap ng mapanlupig na gawain sa kabuuan nito at gumawa ng malakas na patotoo. Iyon ay upang sabihin, ang gawain ng[a] mapanlupig na tao ay ginawang epektibo sa pamamagitan ng katotohanan at pagiging-karaniwan ng Diyos sa laman, hindi sa pamamagitan ng higit-sa-karaniwang mga himala at pagbubunyag. Ang ministeryo ng nagkatawang-taong Diyos na ito ay upang magsalita, at sa gayong paraan ay lupigin at gawing perpekto ang tao; sa madaling salita, ang gawain ng Espiritu na naging totoo sa laman, ang tungkulin ng laman, ay magsalita at sa gayong paraan ay lupigin, ibunyag, gawing perpekto, at alisin nang ganap ang tao. At sa gayon, nasa mapanlupig na gawain kung saan matatapos nang buo ang gawain ng Diyos sa laman. Ang unang pantubos na gawain ay simula lamang ng gawain ng pagkakatawang-tao; ang laman na siyang gumagawa ng mapanlupig na gawain ay tatapusin ang buong gawain ng pagkakatawang-tao. Sa kasarian, ang isa ay lalaki at ang isa’y babae; sa ganito ang kahulugan ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay natapos na. Inaalis nito ang maling mga pagkaintindi ng tao sa Diyos: ang Diyos ay maaaring maging lalaki at babae, at ang nagkatawang-taong Diyos sa kakanyahan ay walang kasarian. Ginawa ng Diyos ang parehong lalaki at babae, at hindi Niya pinag-iiba ang mga kasarian. Sa yugtong ito ng gawain ang Diyos ay hindi nagpapakita ng mga palatandaan at mga kababalaghan, upang makamit ng gawain ang mga resulta nito sa pamamagitan ng mga salita. Bukod dito, sa pagkakataong ito ang gawain ng nagkatawang-taong Diyos ay hindi upang pagalingin ang maysakit at palayasin ang mga demonyo, kundi upang lupigin ang tao sa pamamagitan ng pagsasalita, na ibig sabihin ay na ang likas na abilidad na taglay nitong nagkatawang-taong laman ng Diyos ay sambitin ang mga salita at lupigin ang tao, hindi para pagalingin at palayasin ang mga demonyo. Ang Kanyang gawain sa karaniwang pagkatao ay hindi upang gumawa ng mga milagro, hindi magpagaling ng maysakit at magpalayas ng mga demonyo, kundi ang magsalita, at sa gayon ang ikalawang nagkatawang-taong laman ay mas mukhang karaniwan sa mga tao kaysa roon sa una. Nakikita ng mga tao na ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay hindi kasinungalingan; subali’t itong nagkatawang-taong Diyos ay iba sa nagkatawang-taong si Jesus, at kahit Sila’y parehong nagkatawang-taong Diyos, Sila’y hindi ganap na magkatulad. Si Jesus ay nagtaglay ng karaniwang pagkatao, ordinaryong katauhan, nguni’t Siya’y sinamahan ng mga palatandaan at mga kababalaghan. Sa ganitong Diyos na nagkatawang-tao, ang mga mata ng tao ay walang makikitang palatandaan o mga kababalaghan, kahit ang magpagaling ng maysakit o ang magpalayas ng mga demonyo, o ang paglalakad sa dagat, o ang pag-aayuno sa loob ng apatna¬pung araw…. Hindi Niya ginagawa ang kaparehong gawain na ginawa ni Jesus, hindi dahil ang Kanyang laman ay naiiba kay Jesus sa kakanyahan, kundi dahil sa hindi Niya ministeryo ang pagpapagaling ng maysakit at pagpapalayas ng mga demonyo. Hindi Niya sinisira ang Kanyang sariling gawa, hindi Niya ginagambala ang Kanyang sariling gawa. At dahil nilupig Niya ang tao gamit ang Kanyang tunay na mga salita, hindi kinakailangan na talunin siya ng mga milagro, at kaya ang yugtong ito ay upang tapusin ang gawain ng pagkakatawang-tao. Ang nagkatawang-taong Diyos na nakikita mo ngayon ay ganap na isang laman, at walang anumang higit-sa-karaniwan tungkol sa Kanya. Siya ay nagkakasakit gaya ng iba, nangangailangan ng pagkain at damit tulad ng iba, bilang ganap na isang laman. Kung sa oras na ito, ang nagkatawang-taong Diyos ay gumawa ng higit-sa-karaniwang mga palatandaan at kababalaghan, kung nagpagaling Siya ng maysakit, nagpalayas ng mga demonyo, o nakapatay sa pamamagitan ng isang salita, paanong matutupad ang mapanlupig na gawa? Paano mapapalaganap ang gawain sa gitna ng Hentil na mga bansa? Ang pagpapagaling sa mga maysakit at ang pagpapalayas ng mga demonyo ay ang gawain ng Kapanahunan ng Biyaya, ang unang hakbang sa mapantubos na gawa, at ngayong nailigtas ng Diyos ang tao mula sa krus, hindi na Niya ginagampanan ang gawaing iyon. Kung sa mga huling araw isang “Diyos” na kapareho ni Jesus ang nagpakita, isa na nagpagaling sa maysakit, na nagpalayas sa mga demonyo, at ipinako sa krus para sa tao, ang “Diyos” na iyon, kahit parehas ng paglalarawan sa Diyos sa Biblia at madali para sa tao na tanggapin, ay hindi, sa kakanyahan nito, magiging laman na suot ng Espiritu ng Diyos, kundi ng masamang espiritu. Sapagka’t ito ay alituntunin ng gawa ng Diyos na hindi kailanman uulitin ang Kanyang natapos na. At kaya ang gawa ng ikalawang pagkakatawang-tao ng Diyos ay iba sa gawa noong una. Sa mga huling araw, ginaganap ng Diyos ang mapanlupig na gawa sa isang ordinaryo at normal na laman; hindi Niya pinagagaling ang maysakit, hindi mapapako sa krus para sa tao, kundi magsasalita lamang ng mga salita sa laman, nilulupig ang tao sa laman. Ang ganoong laman lamang ang nagkatawang-taong laman ng Diyos; tanging ganoong laman lamang ang makakakumpleto ng gawa ng Diyos sa laman.
mula sa “Ang Kakanyahan ng Katawang-tao na Pinanahanan ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Bakit sinasabi Ko na ang kahulugan ng pagkakatawang-tao ay hindi natapos sa gawain ni Jesus? Sapagka’t ang Salita ay hindi ganap na naging laman. Ang ginawa ni Jesus ay isang parte lamang ng gawa ng Diyos sa laman; ginawa lamang Niya ang mapantubos na gawa at hindi ginawa ang ganap na pagkakamit sa tao. Sa kadahilanang ito ang Diyos ay naging laman muli sa mga huling araw. Ang yugtong ito ng gawain ay tinutupad rin sa isang ordinaryong laman, ginagawa ng isang lubos na karaniwang tao, isa na ang pagkatao nito ay hindi man lamang nakahihigit. Sa madaling salita, ang Diyos ay naging isang ganap na tao, at ito ay isang tao na ang pagkakakilanlan ay doon sa Diyos, isang ganap na tao, isang ganap na laman, na gumaganap ng gawain. Sa mata ng tao, Siya lamang ay isang laman na hindi nakahihigit sa lahat, isang napaka-ordinaryong tao na nakakapagsalita sa wika ng langit, na hindi nagpapakita ng mga mahimalang tanda, hindi gumagawa ng milagro, lalo nang hindi naglalantad ng panloob na katotohanan tungkol sa relihiyon sa malalaking bulwagang pinagtitipunan. Ang gawain ng ikalawang nagkatawang-taong laman para sa tao’y lubos na hindi gaya noong una, kaya ang dalawa ay tila lubusang walang anumang pagkakapareho, at wala noong unang gawa ang makikita ngayon. Kahit na ang gawain ng ikalawang nagkatawang-taong laman ay naiiba mula roon sa nauna, hindi nito pinatutunayan na ang Kanilang pinagmulan ay hindi iisa at pareho. Kung ang Kanilang pinagmulan ay pareho ay depende sa kalikasan ng gawain na ginawa sa pamamagitan ng mga laman at hindi sa Kanilang panlabas na mga balat. Sa panahon ng tatlong yugto ng Kanyang gawain, ang Diyos ay dalawang beses na nagkatawang-tao, at sa parehong panahon ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao ay nagpapasinaya sa isang bagong kapanahunan, naghahatid ng bagong gawain; pinupunan ng mga pagkakatawang-tao ang isa’t-isa. Imposible para sa mga mata ng tao na sabihin na ang dalawang laman ay nagmula sa parehong pinanggalingan. Kaya nga, ito ay higit sa kakayahan ng mata ng tao o ng isip ng tao. Nguni’t sa Kanilang kakanyahan Sila’y pareho, pagka’t ang Kanilang gawain ay nagmumula sa parehong Espiritu. Kung nagmumula ang dalawang nagkatawang-taong laman sa parehong pinanggalingan ay hindi mahahatulan ng kapanahunan at lugar kung saan Sila ipinanganak, o iba pang dahilan, kundi sa pamamagitan ng banal na gawa na inihayag Nila. Ang ikalawang nagkatawang-taong laman ay hindi gumaganap ng kahit anong gawaing ginagawa ni Jesus, dahil ang gawa ng Diyos ay hindi umaayon sa kinasanayan, nguni’t sa bawa’t panahon ito’y nagbubukas ng bagong daan. Hindi layunin ng ikalawang nagkatawang-taong laman na palalimin o patatagin ang tingin ng unang laman sa isipan ng mga tao, kundi upang punuan ito at upang gawin itong perpekto, para palalimin ang pagkakilala ng tao sa Diyos, para suwayin ang lahat ng mga patakaran na umiiral sa puso ng mga tao, at para lipulin ang mga maling imahe ng Diyos sa kanilang mga puso. Ito ay maaaring sabihin na walang indibidwal na yugto ng sariling gawa ng Diyos ang makapagbibigay ng ganap na pagkakilala tungkol sa Kanya; bawa’t isa’y nagbibigay lamang ng parte, hindi ang kabuuan. Kahit ang Diyos ay nagpahayag ng Kanyang buong disposisyon, dahil sa limitadong kakayahan ng tao sa pag-unawa, ang kanyang pagkakilala tungkol sa Diyos ay hindi pa rin kumpleto. Ito’y imposible, gamit ang wika ng tao, na ipabatid ang kabuuan ng disposisyon ng Diyos; gaano kakaunti maaaring lubos na maihayag ng isang yugto ng Kanyang gawa ang Diyos? Siya ay gumagawa sa katawang-tao sa ilalim ng takip ng Kanyang karaniwang pagkatao, at makikilala lamang Siya ng isa sa pamamagitan ng mga pagpapahayag ng Kanyang pagka-Diyos, at hindi sa pamamagitan ng Kanyang katawang panlabas. Ang Diyos ay nagiging katawang-tao para payagan ang tao na makilala Siya sa pamamagitan ng Kanyang mga iba’t-ibang gawa, at wala kahit dalawang yugto sa Kanyang gawa ang pareho. Tanging sa paraang ito magagawa ng tao na magkaroon ng lubos na kaalaman sa gawain ng Diyos sa katawang-tao, hindi nakakulong sa isang aspeto.
mula sa “Ang Kakanyahan ng Katawang-tao na Pinanahanan ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Si Jesus ay gumawa ng isang yugto ng gawain na tinupad lamang ang diwa ng "ang Salita ay kasama ng Diyos": Ang katotohanan ukol sa Diyos ay kasama ng Diyos, at ang Espiritu ng Diyos ay kasama ng laman at hindi maihihiwalay sa Kanya, iyon ay, ang laman ng Diyos na nagkatawang-tao ay kasama ng Espiritu ng Diyos, na siyang lalong malaking katunayan na ang Jesus na nagkatawang-tao ay ang unang pagkakatawang-tao ng Diyos. Tinupad ng yugtong ito ng gawain ang panloob na kahulugan ng "ang Salita ay nagkatawang-tao," nagbigay ng mas malalim na kahulugan sa "ang Salita ay kasama ng Diyos, at ang Salita ay Diyos," at tutulutan ka na paniwalaan nang matibay na "Sa simula ay ang Salita." Na ang ibig sabihin, sa panahon ng paglikha ang Diyos ay nagtataglay ng mga salita, ang Kanyang mga salita ay kasama Niya at hindi maihihiwalay sa Kanya, at lalo pang ginawang mas malinaw ng panghuling kapanahunan ang kapangyarihan at awtoridad ng Kanyang mga salita, at tinutulutan ang tao na makita ang lahat ng Kanyang mga salita--na marinig ang lahat ng Kanyang mga salita. Ang gayon ay ang gawain ng panghuling kapanahunan. … Sapagkat ito ang gawain ng ikalawang pagkakatawang-tao--at ang huling pagkakataon na ang Diyos ay naging laman--lubos nitong kinukumpleto ang kahalagahan ng pagkakatawang-tao, ganap na ipinatutupad at pinabubukal ang lahat ng gawain ng Diyos sa laman, at tinutuldukan ang panahon ng pagiging laman ng Diyos. Kaya, dapat mong malaman ang kahulugan ng pagkakatawang-tao.
mula sa “Pagsasagawa (4)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Sa Kapanahunan ng Biyaya, hindi ginawa ng Diyos ang gawain ng salita, ngunit payak naisinalarawan ang pagpapako sa krus upang tubusin ang lahat ng sangkatauhan. Ang Biblia ay isinasalarawan lamang kung bakit ipinako si Jesus, at ang mga paghihirap na dinaanan Niya sa krus, at kung paano ang tao ay dapat maipako para sa Diyos. Sa kapanahunang iyon, lahat ng gawain na ginawa ng Diyos ay nakasentro sa pagpapako sa krus. Sa Kapanahunan ng Kaharian, ang Diyos na nagkatawang-tao ay nagwika ng mga salita upang lupigin ang lahat ng naniniwala sa Kanya. Ito “ang Salita na napakita sa katawang-tao”; ang Diyos ay naparito sa panahon ng mga huling araw upang gawin ang ganito, na ibig sabihin, Siya ay naparito upang tuparin ang aktwal na kabuluhan ng Salita na napapakita sa katawang-tao. Tanging nagwiwika Siya ng mga salita, at bihirang mayroong pagdating ng mga katunayan. Ito ang pinakasubstansya ng Salita na napakita sa katawang-tao, at nang ang Diyos na nagkatawang-tao ay nagwika ng Kanyang mga salita, ito ang pagpapakita ng Salita sa katawang-tao, at ang Salita na naging katawang-tao. “Nang pasimula siya ang Verbo, at ang Verbo ay sumasa Dios, at ang Verbo ay Dios. At nagkatawang-tao ang Verbo”. Ito (ang gawain ng pagpapakita ng Salita sa katawang-tao) ay ang gawain na tutuparin ng Diyos sa mga huling araw, at sa pangwakas na kabanata ng Kanyang buong plano sa pamamahala, at sa gayon ang Diyos ay naparito sa lupa at naghayag ng Kanyang mga salita sa katawang-tao. Yaong mga gagawin ngayon, yaong gagawin sa hinaharap, yaong tutuparin ng Diyos, ang huling hantungan ng tao, yaong maliligtas, yaong mga mawawasak, at iba pa—ang gawaing ito na dapat matamo sa pagtatapos ay maliwanag na nakasaad, at lahat ito ay upang tuparin ang aktwal na kabuluhan ng Salita na napakita sa katawang-tao. Ang atas ng pamamahala at saligang batas na dati nang nailathala, yaong mawawasak, yaong papasok sa pamamahinga—ang lahat ng mga salitang ito ay dapat matupad. Ito ang gawaing pangunahing natupad ng Diyos na nagkatawang-tao sa panahon ng mga huling araw. Pinaunawa Niya sa mga tao kung saan yaong mga itinadhana ng Diyos ay nabibilang at kung saan yaong mga hindi naitadhana ng Diyos ay nabibilang, kung paanong ang Kanyang mga tao at mga anak na lalaki ay dapat uriin, ano ang mangyayari sa Israel, ano ang mangyayari sa Egipto—sa hinaharap, bawat isa sa mga salitang ito ay matutupad. Ang mga hakbang ng mga gawain ng Diyos ay tumutulin. Ginagamit ng Diyos ang salita bilang mga paraan upang ibunyag sa tao kung ano ang gagawin sa bawat kapanahunan, kung ano ang gagawin ng Diyos na nagkatawang-tao sa mga huling araw, at Kanyang ministeryo na dapat isagawa, at ang mga salitang ito lahat ay nasa ayos upang tuparin ang aktwal na kabuluhan ng Salitang napakita sa katawang-tao.
mula sa “Ang Lahat ay Natatamo sa Pamamagitan ng Salita ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang Diyos ay naparito sa lupa pangunahin upang isaganap ang katotohanan na "ang Salita ay naging laman," na ibig sabihin ay, Siya ay naparito upang ang Kanyang mga salita ay magmula sa katawang-tao (hindi tulad ng sa panahon ni Moises sa Lumang Tipan, nang ang Diyos ay direktang nagsalita mula sa langit). Matapos noon, ang bawat isa sa Kanyang mga salita ay matutupad sa Kapanahunan ng Milenyong Kaharian, ang mga ito ay magiging katotohanang nakikita ng mga mata ng tao, at makikita ang mga ito ng mga tao gamit ang sariling mga mata nang walang kahit bahagyang pagkakaiba. Ito ang pinakamataas na kahulugan ng pagkakatawang-tao ng Diyos. Na ang ibig sabihin, ang gawa ng Espiritu ay matutupad sa pamamagitan ng laman, at sa pamamagitan ng mga salita. Ito ang tunay na kahulugan ng "ang Salita ay naging katawang-tao" at "ang pagpapakita ng Salita sa katawang-tao." Ang Diyos lamang ang maaaring makapagsalita ng kalooban ng Espiritu, at tanging ang Diyos na nasa katawang-tao ang maaaring magsalita sa ngalan ng Espiritu; ang mga salita ng Diyos ay ginagawang payak sa katawang-tao ng Diyos, at ang lahat ay nagagabayan nito. Walang sinuman ang hindi sakop, lahat sila ay umiiral sa loob ng saklaw nito. Mula lamang sa mga bigkas na ito mauunawaan ng mga tao; silang hindi makakaunawa nito ay nananaginip kung sa tingin nila ay mauunawaan nila ang mga salitang ito sa langit. Ganoon ang awtoridad na ipinakita sa katawang-tao ng Diyos: na nagpapaniwala sa lahat. Kahit na ang pinaka kapita-pitagang mga eksperto at mga relihiyosong pastor ay hindi makakapagbigkas ng mga salitang ito. Sila ay dapat sumampalataya sa salita, at walang makakagawa ng panibagong simulain. Gagamitin ng Diyos ang mga salita na lulupig sa sansinukob. Gagawin Niya ito na hindi gamit ang Kanyang nagkatawang-taong, kundi sa pamamagitan ng mga pagbibigkas mula sa bibig ng Diyos na naging katawang-tao upang lupigin ang lahat ng tao sa buong sansinukob; tanging ito lamang ang Salita ng nagkatawang laman, at ito lamang ay hitsura ng Salita sa laman. Marahil, sa mga tao, mukhang hindi gumawa nang lubusan ang Diyos-ngunit kailangan munang bumigkas ang Diyos ng Kanyang mga salita upang lubusang paniwalaan ng mga tao, at para sila'y lubusang humanga. Sa walang katotohanan, sumisigaw at naghihiyawan ang mga tao; sa salita ng Diyos, sila ay nananahimik. Tiyak na makakamit ng Diyos ang katotohanang ito, sapagka't ito ang pangmatagalang plano ng Diyos: pagtupad sa katotohanan ng pagdating ng Salita sa lupa.
mula sa “Dumating na ang Milenyong Kaharian” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang Diyos ay hindi lamang ang Banal na Espiritu, ang Espiritung iyon, pitong beses na pinatinding Espiritu, ang sumasaklaw ng lahat sa Espiritu, kundi pati na rin ang tao, isang ordinaryong tao, isang di pang-karaniwang tao. Hindi lamang Siya lalaki, kundi pati na rin babae. Sila ay may pagkakapareho kung saan pareho silang ipinanganak sa tao, at hindi magkapareho sa isa dahil ipinanganak ang isa sa pamamagitan ng Banal na Espiritu at ang isa ay ipinanganak bilang tao ngunit nagmula mismo sa Espiritu. Sila ay magkatulad kung saan sila ay parehong nagkatawang-tao na Diyos na ipinapatupad ang Gawa ng Diyos Ama, at hindi magkapareho sa isa na gumagawa ng gawa ng pagtubos at ang isa ay gumagawa ng gawa ng panlulupig. Parehong kumakatawan sa Diyos Ama, ngunit ang isa ay ang Panginoon ng pagtubos na puno ng kagandahang-loob at awa, at ang isa naman ay ang Diyos ng katuwiran na puspos ng galit at paghatol. Ang isa ay ang Kataas-taasang Tagapagpatupad upang ilunsad ang gawa ng pagtubos, at ang isa ay ang matuwid na Diyos upang matupad ang gawa ng panlulupig. Ang isa ay ang Simula, at ang isa naman ay Wakas. Ang isa ay walang kasalanang katawan, ang isa naman ay katawan na tumatapos ng pagtubos, nagpapatuloy ng gawa, at hindi kailanman nagkasala. Ang dalawa ay ang parehong Espiritu, ngunit tumira Sila sa iba't ibang katawang-tao at parehong ipinanganak sa iba't ibang mga lugar. At Sila ay pinaghiwalay nang ilang libong taon. Gayon man, ang lahat ng Kanilang mga gawa ay magkasangga, hindi magkasalungat, at maaaring sambitin sa parehong hininga. Pareho Silang tao, ngunit ang isa ay batang lalaki at ang isa naman ay batang babae.
mula sa “Pagdating sa Diyos, Ano ang Iyong Pagkakaunawa” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Kung sa yugtong ito ang Diyos na nagkatawang-tao ay nagtitiis ng paghihirap o gumaganap ng Kanyang ministeryo, ginagawa Niya ito para makumpleto ang kahulugan ng pagkakatawang-tao, dahil ito ang huling pagkakatawang-tao ng Diyos. Dalawang beses lamang maaaring magkatawang-tao ang Diyos. Hindi maaaring magkaroon ng pangatlong beses. Ang unang pagkakatawang-tao ay lalaki, ang pangalawa ay babae, kaya't ang larawan ng laman ng Diyos ay ganap na sa isipan ng tao; bukod doon, ang dalawang pagkakatawang-tao ay ganap na tinapos na ang gawa ng Diyos sa katawang-tao. Sa unang beses ang Diyos na nagkatawang-tao ay nagtaglay ng karaniwang pagkatao, para maging ganap ang kahulugan ng pagkakatawang-tao. Sa panahong ito Siya ay nagtataglay rin ng karaniwang pagkatao, nguni't ang kahulugan nitong pagkakatawang-tao ay iba: ito ay mas malalim, at ang Kanyang gawa ay may mas malalim na kahulugan. Ang dahilan kung bakit ang Diyos ay naging laman muli ay upang gawing ganap ang kahulugan ng pagkakatawang-tao. Kapag ganap nang natapos ng Diyos ang yugtong ito ng Kanyang gawain, ang buong kahulugan ng pagkakatawang-tao, samakatwid nga, ang gawa ng Diyos sa katawang-tao, ay magiging ganap, at wala nang gawain na dapat magawa sa katawang-tao. Iyon ay, mula ngayon ang Diyos ay hindi na kailanman muling magkakatawang-tao upang gawin ang Kanyang gawain.
mula sa “Ang Kakanyahan ng Katawang-tao na Pinanahanan ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
(Mga Piling Talata ng Salita ng Diyos)
Ang Dalawang Pagkakatawang-tao ay Kukumpleto sa Kahalagahan ng Pagkakatawang-tao
Bawat yugto ng gawain na ginawa ng Diyos ay mayroong tunay na kahalagahan. Noong dumating si Jesus, Siya ay lalaki, at sa oras na ito Siya ay babae. Mula dito, iyong makikita na nilikha ng Diyos ang parehong lalaki at babae para sa Kanyang gawain at sa Kanya ay walang pagkakaiba ng kasarian. Kapag ang Kanyang Espiritu ay dumating, maaari Siyang mag-anyo ng anumang katawang-tao na naisin at ang katawan ay kumakatawan sa Kanya. Maging ito man ay lalaki o babae, parehong kumakatawan sa Diyos basta’t ito ay ang Kanyang naging taong katawan. Kung si Jesus ay dumating at nagpakita bilang isang babae, sa ibang salita, kung ang batang babae, hindi isang lalaki, na mabubuo ng Banal na Espiritu, ang yugtong iyon ng gawain ay magiging kumpleto pa rin. Kung gayon, ang yugtong ito ng gawain ay dapat matapos sa halip ng isang lalaki at ang gawain ay samakatwid makukumpleto pa rin. Ang gawain na tinupad sa parehong mga yugto ay mahalaga; walang gawain ang inulit o magkakasalungat sa bawat-isa. Sa oras ng Kanyang gawain, si Jesus ay tinawag na ang tanging Anak na Lalaki, na nagpapahiwatig ng kasarian ng lalaki. Sa gayon bakit ang tanging Anak na Lalaki ay hindi nabanggit sa yugtong ito? Ito ay dahil sa ang mga pangangailangan ng gawain ay nangailangan ng pagbabago sa kasarian na kakaiba mula doon kay Jesus. Sa Diyos ay walang pagkakaiba sa kasarian. Ang Kanyang gawain ay natupad ayon sa Kanyang mga pag-nanais at hindi sakop ng kahit anumang mga pagbabawal, lubusang malaya, ngunit ang bawat yugto ay mayroong tunay na kahulugan. Ang Diyos ay dalawang beses nagkatawang-tao, at ito ay nangyayari na walang sinasabi na ang Kanyang pagkakatawang-tao sa mga huling araw ay ang huling pagkakataon. Siya ay dumating upang ibunyag ang lahat ng Kanyang mga gawain. Kung sa yugtong ito ay hindi Siya naging tao upang personal na gumawa upang masaksihan ng tao, ang tao ay magpakailanmang mananatili sa paniwala na ang Diyos ay lalaki lamang, hindi babae. Bago ito, ang lahat ay naniwala na ang Diyos ay maaaring lalaki lamang at ang babae ay hindi maaaring matawag na Diyos, sapagkat ipinagpalagay ng lahat na ang lalaki ay mayroong awtoridad sa babae. Naniniwala sila na walang babae ang maaaring magkaroon ng awtoridad, kundi lalaki lamang. Sinabi rin nila na ang pinuno ng babae ay lalaki at na ang babae ay dapat sumunod sa lalaki at hindi niya maaaring malampasan. Noong ito ay sinambit sa nakaaran na ang lalaki ay ang pinuno ng babae, ito ay sinabi hinggil kay Adan at Eba na nilinlang ng ahas, at hindi sa lalaki at babae na nilikha ni Jehovah sa simula. Syempre, ang babae ay dapat na sumunod at mahalin ang kanyang asawa, kagaya ng isang lalaki na dapat matuto na suportahan ang kanyang pamilya. Ito ang mga batas at mga kautusan na itinakda ni Jehovah kung saan ay dapat sundin ng sangkatauhan sa kanilang mga buhay sa mundo. Sinabi ni Jehovah sa babae, “at sa iyong asawa ay pahihinuhod ang iyong kalooban, at siya’y papapanginoon sa iyo.” Ito ay sinabi lamang upang ang sangkatauhan (iyon ay, kapwa babae at lalaki) ay maaaring mamuhay ng karaniwang pamumuhay sa ilalim ng dominyon ni Jehovah, upang ang mga buhay ng sangkatauhan ay magkaroon ng balangkas at hindi mawala ang kaayusan. Sa gayon, si Jehovah ay gumawa ng mga karampatang alituntunin kung paano ang lalaki at babae ay dapat kumilos, ngunit ang mga ito ay nakatukoy lamang sa lahat ng mga nilikhang namumuhay sa mundo at hindi sa Diyos na nagkatawang-tao. Paano magiging kapareho ng Diyos ang Kanyang nilikha? Ang Kanyang mga salita ay para lamang sa sangkatauhan na Kanyang nilikha; ang mga ito ay alituntunin na itinakda para sa lalaki at babae upang ang sangkatauhan ay maaaring mamuhay ng karaniwang buhay. Noong simula, nang nilikha ni Jehovah ang sangkatauhan, ginawa Niya ang parehong babae at lalaki; sa gayon, ang Kanyang katawan na naging tao ay naiiba rin sa kahit alin sa lalaki o babae. Hindi Siya nagpasiya ng Kanyang gawain batay sa mga salitang winika Niya kina Adan at Eba. Ang dalawang beses Niyang pagkakatawang-tao ay ganap na itinakda ayon sa Kanyang kaisipan noong una Niyang nilikha ang sangkatauhan. Iyon ay, ganap Niyang naisagawa ang trabaho ng Kanyang dalawang pagkakatawang-tao ayon sa lalaki at babae na hindi nadungisan ng kasalanan. Kung isasagawa ng tao ang mga salitang sinabi ni Jehovah kay Adan at Eba na nalinlang ng ahas sa gawain ng pagkakatawang-tao ng Diyos, hindi rin ba dapat mahalin ni Jesus ang Kanyang asawa sa paraan na Kanyang kinakailangan? Ang Diyos ba ay Diyos parin samakatwid? Kung gayon, magagawa ba Niyang kumpletuhin ang Kanyang gawain? Kung mali na ang nagkatawang-tao ng Diyos ay maging babae, hindi rin ba ito malaking kamalian na nilikha ng Diyos ang babae? Kung ang lalaki ay naniniwala parin na ang Diyos na nagkatawang-tao bilang babae ay kamalian, hindi ba ang pagkakatawang-tao ni Jesus, na hindi nag-asawa at sa gayon hindi maaaring mahalin ang Kanyang asawa, ay maging higit na kamalian bilang kasalukuyang pagkakatawang-tao? Yamang iyong ginagamit ang mga salita na sinambit ni Jehovah kay Eba upang masukat ang katotohanan ng pagkakatawang-tao ng Diyos sa araw na ito, dapat mong gamitin ang mga salita ni Jehovah kay Adan upang hatulan ang Panginoong Jesus na nagkatawang-tao sa Kapanahunan ng Biyaya. Hindi ba magkapareho ang dalawang ito? Yamang iyong hinatulan ang Panginoong Jesus sa pamamagitan ng lalaki na hindi nalinlang ng ahas, hindi mo maaaring hatulan ang katotohanan ng pagkakatawang-tao sa araw na ito sa pamamagitan ng babae na siyang nalinlang ng ahas. Iyon ay hindi patas! Kung gagawa ka ng ganoong paghatol, sa gayon ito ay patunay ng iyong kakulangan ng pagkamakatuwiran. Nang si Jehovah ay dalawang beses na nagkatawang-tao, ang kasarian ng Kanyang katawang-tao ay kaugnay sa lalaki at babae na hindi nalinlang ng ahas. Dalawang beses Siyang naging tao na ayon sa lalaki at babae na hindi nalinlang ng ahas. Huwag isipin na ang pagkalalaki ni Jesus ay katulad kay Adan na siyang nalinlang ng ahas. Siya ay lubos na walang kaugnayan sa kanya, at sila ay dalawang lalaki na iba ang mga katangian. Tiyak na hindi maaari na ang pagiging lalaki ni Jesus ay patunay na Siya lamang ang pinuno ng lahat ng mga kababaihan ngunit hindi ng lahat ng kalalakihan? Hindi ba Siya ang Hari ng lahat ng mga Hudyo (kasama ng kapwa mga lalaki at mga babae)? Siya ay ang Diyos Mismo, hindi lamang pinuno ng babae ngunit ang pinuno rin ng lalaki. Siya ang Panginoon ng lahat ng mga nilalang at ang pinuno ng lahat ng mga nilalang. Paano mo natitiyak na ang pagkalalaki ni Jesus ay magiging simbolo ng pinuno ng babae? Hindi ba ito kalapastanganan? Si Jesus ay lalaki na hindi nadungisan. Siya ay Diyos; Siya ay si Kristo; Siya ang Panginoon. Paano Siya magiging lalaking tulad ni Adan na naging tiwali? Si Jesus ay ang katawang-tao na ginamit nang pinaka-banal na Espiritu ng Diyos. Paano mo masasabi na Siya ay isang Diyos na nagtataglay ng pagkalalaki ni Adan? Kung gayon hindi ba lahat ng gawa ng Diyos ay kamalian? Maaari bang isama ni Jehovah kay Jesus ang pagkalalaki ni Adan na siyang nalinlang? Hindi ba ang kasalukuyang pagkakatawang-tao ay iba pang gawain ng Diyos nagkatawang-tao na iba sa kasarian ni Jesus ngunit kapareho sa kalikasan? Ikaw pa rin ba ay may lakas ng loob na sasabihin na ang nagkatawang-taong Diyos ay hindi maaaring babae yamang ang babae ang unang nalinlang ng ahas? Ikaw pa rin ba ay may lakas ng loob na sabihin na ang babae ay ang pinaka-marumi at pinanggalingan ng katiwalian ng sangkatauhan, marahil ang Diyos ay hindi maaaring maging tao bilang babae? Ikaw pa rin ba ay may lakas ng loob na sabihin na “ang babae ay dapat laging sumunod sa lalaki at hindi kailanman magpakilala o direktang kumatawan sa Diyos”? Hindi mo naintindihan noong nakaraan; maaari mo pa rin bang lapastanganin ang gawain ng Diyos, lalo na ang katawan ng naging taong Diyos? Kung hindi mo ito nakikita nang malinaw, mabuting isipin ang iyong pananalita, upang ang iyong kahangalan at kamangmangan ay hindi maibunyag at ang iyong kapangitan ay mailantad. Huwag isipin na iyong naintindihan ang lahat. Sinasabi Ko sa iyo na ang lahat ng iyong nakita at naranasan ay kulang upang maunawaan ang kahit isa-sa-isang-libo ng Aking plano sa pamamahala. Kaya’t bakit ikaw ay masyadong mapagmataas? Ang iyong hamak na kapirasong talento at kaunting kaalaman ay kulang upang magamit kahit man lang sa isang segundo ng gawain ni Jesus! Gaano karaming karanasan ang tunay na mayroon kayo? Ang lahat ng iyong nakita at lahat ng iyong narinig sa iyong buong buhay at kung ano ang inyong mga naisip ay mas kaunti kaysa sa Aking ginagawa sa isang sandali! Mas mabuting huwag kang maghiniksik at maghanap ng kamalian. Hindi alintana kung gaano ka mapanghamak, ikaw parin ay isang nilalang na mas mababa kaysa sa langgam! Lahat ng nasa loob ng iyong tiyan ay mas mababa kaysa sa loob ng tiyan ng langgam! Huwag mong isipin na dahil marami kang naging karanasan at naging mas nakatatanda, maaari ka na magsalita at kumilos nang may hindi mapigil na kayabangan. Hindi ba ang iyong mga karanasan at iyong pagiging nakatatanda ay bunga ng mga salita na Aking winika? Naniniwala ka ba na ang mga ito ay nakakamit sa pamamagitan ng iyong pagtatrabaho at paghihirap? Ngayong araw, makikita mo ang Aking pagkakatawang-tao, at bilang resulta ikaw ay mayroong mga mayamang pagkaintindi, kung saan nagmula di-mabilang na mga paniniwala. Kung hindi dahil sa Aking pagkakatawang-tao, kahit na gaano kagila-gilalas ang iyong mga talento, hindi ka magkakaroon ng maraming pagkaintindi. Hindi ba dito nagmula ang iyong mga paniwala? Kung hindi sa unang pagkakataon na nagkatawang-tao si Jesus, ano ang iyong malalaman sa pagkakatawang-tao? Hindi ba ito dahil sa iyong kaalaman ng unang pagkakatawang-tao kaya ikaw ay naglakas-loob na mangahas na hatulan ang pangalawang pagkakatawang-tao? Bakit kailangan mo itong kilatisin sa halip na maging masunuring tagasunod? Kayo ay pumasok sa daloy na ito at humarap sa nagkatawang-taong Diyos. Paanong ikaw ay pahihintulutang mag-aral? Mainam para sa iyo na pag-aralan ang kasaysayan ng iyong sariling pamilya, ngunit kung iyong pag-aaralan ang “kasaysayan ng pamilya” ng Diyos, paano ka pahihintulutan ng Diyos ngayon na gawin ito? Hindi ka ba bulag? Hindi ka ba nagdadala ng pahamak sa iyong sarili?
Kung ang gawain lamang ni Jesus ay natupad nang hindi tumutulong sa yugtong ito sa mga huling araw, sa gayon maaaring magpakailanman manatiling isipin ng tao na si Jesus lamang ay ang tanging Anak ng Diyos, iyon ay, ang Diyos ay mayroong isang anak lamang, at ang sinumang lalabas matapos na may ibang pangalan ay hindi ang tanging Anak ng Diyos, hindi lalung Diyos Mismo. Mayroong paniwala ang tao na Siya na nagsisilbi bilang alay sa kasalanan o siyang gumampan ng kapangyarihan ng Diyos at tumutubos sa lahat ng sangkatauhan ay ang tanging Anak ng Diyos. Mayroong iilang naniniwala na hangga’t lalaki Siyang dumating, Siya ay maaaring ituring na tanging Anak ng Diyos at isang kumakatawan sa Diyos. At mayroon ding nagsasabi na si Jesus ay Anak ni Jehovah, Kanyang tanging Anak. Hindi ba ito seryosong paniwala ng tao? Kung ang yugtong ito ng gawain ay hindi natupad sa huling panahon, sa gayon ang lahat ng sangkatauhan ay mababalot sa anino pagdating sa Diyos. Kung ganon, iisipin ng lalaki na ang sarili niya ay may mataas na estado kaysa sa babae, at ang babae ay hindi kailanman magagawang itingala ang kanilang mga ulo. Sa ganoong panahon, walang babae ang makatatanggap ng kaligtasan. Laging pinaniniwalaan ng mga tao na ang Diyos ay lalaki, at lagi Niyang kinasusuklaman ang babae at hindi bibigyan ang babae ng kaligtasan. Kung ganoon, samakatwid hindi totoo na ang lahat ng mga babae na nilikha ni Jehovah at nadungisan ay hindi kailanman magkakaroon ng pagkakataon mailigtas? Sa gayon hindi ba walang kabuluhan na likhain ni Jehovah ang babae, iyon ay, likhain si Eba? At hindi ba mawawala ang babae sa kawalang-hanggan? Sa gayon, ang yugtong ito ng gawain sa mga huling araw ay upang iligtas ang lahat ng sangkatauhan, hindi lamang ang kababaihan ngunit lahat ng sangkatauhan. Ang gawaing ito ay para sa lahat ng sangkatauhan, hindi lamang para sa babae. Kung sinuman ang nag-iisip ng iba, samakatwid sila ay mas lalong hangal!
Ang gawain sa kasalukuyan ay tinulak pasulong ang gawain sa Kapanahunan ng Biyaya; iyon ay, sumulong ang gawain sa buong anim-na-libong-taon ng plano ng pamamahala. Kahit na natapos ang Kapanahunan ng Biyaya, ang gawain ng Diyos ay tuluyang itinataguyod. Bakit ko paulit-ulit na sinasabi na ang yugtong ito ng gawa ay binubuo sa Kapanahunan ng Biyaya at Kapanahunan ng Kautusan? Ito ay nangangahulugang ang gawa sa ngayon ay ang pagpapatuloy ng gawa na tinupad sa Kapanahunan ng Biyaya at pagpapaunlad ng mga ginawa sa Kapanahunan ng Kautusan. Ang tatlong yugto ay malapit na magkakaugnay at magkarugtong sa isa’t isa. Bakit ko sinasabi na ang yugtong itong gawain ay bumubuo sa ginawa ni Jesus? Kung ang yugtong ito ay hindi nabuo sa gawain na tinupad ni Jesus, sa gayon sa yugtong ito ng pagpapako sa krus, ang gawain ng pagtubos na ginawa sa nakaraan, ay kailangan pa rin ipatupad. Ito ay magiging walang halaga. Samakatwid, hindi naman sa ang gawain ay ganap nang natapos, kundi ang kapanahunang iyon ay sumulong, at ang gawain ay naging mas mataas kaysa sa dati. Maaaring sabihin na ang yugtong ito ng gawain ay binuo sa pundasyon ng Kapanahunan ng Kautusan at ang bato ng gawain ni Jesus. Ang gawain ay binuo yugto kada yugto, at ang yugtong ito ay hindi isang bagong simulain. Tanging ang kombinasyon ng tatlong yugto ang maituturing na anim-na-libong-taon na plano sa pamamahala. Ang yugtong ito ay ginawa ayon sa pundasyon ng gawain ng Kapanahunan ng Biyaya. Kung ang dalawang yugto ng gawaing ito ay hindi magkaugnay, bakit walang pagpapako sa krus sa yugtong ito? Bakit hindi Ko dinadala ang mga kasalanan ng tao? Ako ay hindi naparito sa pamamagitan ng paglilihi ng Banal na Espiritu ni hindi rin Ako ipapako sa krus upang pasanin ang mga kasalanan ng tao. Sa halip, Ako ay naririto upang direktang kastiguhin ang tao. Kung hindi Ko kakastiguhin ang tao matapos ang pagpapako sa krus, at ngayon hindi Ako naparito sa pamamagitan ng paglilihi ng Banal na Espiritu, sa gayon hindi Ako karapat-dapat na magkastigo sa tao. Ito ay tiyak dahil sa Ako ay kaisa ni Jesus na Ako ay dumating upang direktang kastiguhin at hatulan ang tao. Ang yugtong itong gawain ay ganap na dagdag sa nakaraang yugto. Ito ang dahilan kung bakit ang ganitong gawain lamang ang maaaring magdala sa tao ng kaligtasan yugto kada yugto. Si Jesus at Ako ay mula sa parehong Espiritu. Kahit na ang Aming mga katawan ay walang kaugnayan, ang Aming mga Espiritu ay iisa; kahit na ang Aming ginagawa at ang gawain na Aming pinapasan ay hindi pareho, Kami ay magkapareho sa kakanyahan; ang Aming mga katawan ay magkaibang hitsura, at ito ay dahil sa pagbabago sa kapanahunan at pangangailangan ng Aming gawain; ang Aming mga ministeryo ay hindi pareho, kaya ang Aming gawain na pinapasan at disposisyon na Aming ibinubunyag sa tao ay magkaiba rin. Iyon ang dahilan kung bakit ang nakikita at natatanggap ng tao sa kasalukuyan ay kakaiba sa nakaraan; ito ay dahil sa pagbabago ng kapanahunan. Kahit na ang kasarian at anyo ng Kanilang mga katawan ay magkaiba, at kahit na Sila ay hindi ipinanganak mula sa parehong pamilya, mas lalong hindi sa parehong kapanahunan, ang Kanilang mga Espiritu ay iisa. Kahit na ang Kanilang mga katawan ay hindi magka-dugo o walang anumang relasyong pisikal, hindi nito maipagkakaila na Sila ay ang mga katawan ng naging taong Diyos sa dalawang magkaibang kapanahunan. Ito ay hindi maitatangging katotohanan na Sila ay mga katawan ng naging taong Diyos, kahit na hindi Sila mula sa parehong angkan o isang karaniwang wika ng tao (isa ay lalaki na nagsalita sa wika ng mga Hudyo at ang isa ay babae na nagsasalita lamang ng wikang Tsino). Dahil sa mga kadahilanang ito kaya ginawa Nila ang gawain na Kanilang kailangan sa iba’t-ibang mga bansa, at ganoon din sa iba’t-ibang kapanahunan. Sa kabila ng katotohanan na Sila ay parehong Espiritu, nagmamay-ari ng parehong kakanyahan, walang ganap na pagkakaparehong anuman sa pagitan ng Kanilang mga panlabas na anyo ng Kanilang mga katawan. Pinagsasaluhan lamang Nila ang pagiging parehong tao, ngunit sa hitsura at sa kapanganakan ng Kanilang mga katawan ay hindi pareho. Ang mga ito ay walang epekto sa Kanilang sariling mga gawain o sa kaalaman ng mga tao tungkol sa Kanila, kaya, sa kabila ng lahat, Sila ay parehong Espiritu at walang makapaghihiwalay sa Kanila. Kahit na Sila ay hindi magkaugnay sa dugo, ang Kanilang buong katauhan ay pinapatnubayan ng Kanilang mga Espiritu, upang Kanilang maisaganap ang iba’t-ibang gawain sa iba’t-ibang kapanahunan, na ang Kanilang mga laman ay hindi nakikibahagi sa isang angkan. Gayon din, ang Espiritu ni Jehovah ay hindi ama ng Espiritu ni Jesus, tulad ng Espiritu ni Jesus ay hindi anak ng Espiritu ni Jehovah. Sila ay iisang Espiritu. Katulad ng nagkatawang-taong Diyos sa kasalukuyan at si Jesus. Kahit na hindi Sila magkaugnay sa dugo, Sila ay iisa; ito ay dahil sa ang Kanilang mga Espiritu ay iisa. Maaari Niyang gawin ang gawain ng awa at mapagkandiling pagmamahal, gayon din ang makatwirang paghatol at pagkastigo sa tao, at ang paghahatid ng mga sumpa sa tao. Sa katapusan, maaari Niyang gawin ang gawain ng pagwawasak sa mundo at pagpaparusa sa masasama. Hindi ba Niya Mismo ginagawa itong lahat? Hindi ba ito ang pagka-makapangyarihan sa lahat ng Diyos? Maaari Siyang parehong magtakda ng mga batas para sa tao at magbigay ng mga utos, at maaari ding pamunuan ang mga sinaunang Israelita upang mamuhay sa mundo at gabayan sila upang magtayo ng templo at mga altar, naghahari sa lahat ng mga Israelita. Dahil sa Kanyang awtoridad, Siya ay nanirahan sa mundo kasama silang dalawang libong taon. Hindi nangahas ang mga Israelita na maghimagsik; ang lahat ay sumamba kay Jehovah at sumunod sa mga utos. Ang gawaing ito ay natupad dahil sa Kanyang awtoridad at sa Kanyang pagka-makapangyarihan sa lahat. Sa Kapanahunan ng Biyaya, dumating si Jesus upang tubusin ang buong nagkasalang sangkatauhan (hindi lamang ang mga Israelita). Ipinakita Niya ang awa at mapagkandiling pagmamahal sa tao. Ang Jesus na nakita ng tao sa Kapanahunan ng Biyaya ay puno ng mapagkandiling pagmamahal at laging mapagmahal, dahil Siya ay dumating upang iligtas ang tao mula sa kasalanan. Maaari Niyang patawarin ang tao sa kanilang mga kasalanan hanggang sa Kanyang pagpapako sa krus na tunay na nagligtas sa sangkatauhan mula sa kasalanan. Sa panahong iyon, nagpakita ang Diyos sa tao ng awa at mapagkandiling pagmamahal; iyon ay, Siya ay naging alay sa kasalanan para sa tao at ipinako sa krus para sa mga kasalanan ng tao upang sila ay mapatawad magpakailanman. Siya ay maawain, mahabagin, walang-maliw at mapagmahal. At ang lahat ng sumunod kay Jesus sa Kapanahunan ng Biyaya ay naghangad din na maging walang-maliw at mapagmahal sa lahat ng mga bagay. Kanilang tiniis ang lahat ng paghihirap, at hindi kailanman lumaban kahit pa bugbugin, sumpain o batuhin. Ngunit hindi ganoon sa huling yugtong ito, katulad kung paanong magkaiba ang gawain ni Jesus at Jehovah kahit na ang Kanilang Espiritu ay iisa. Ang gawain ni Jehovah ay hindi upang dalahin ang kapanahunan sa isang katapusan ngunit upang pamunuan ito at magpahayag sa buhay ng sangkatauhan sa mundo. Gayunman, ang gawain ngayon ay upang lupigin ang mga taong lubhang nabahiran ng kasamaan sa mga bansa ng Gentil at upang pamunuan hindi lamang ang pamilya ng Tsina ngunit ang buong sansinukob. Nakikita mo ang gawaing ito ay ginagawa ngayon lamang sa Tsina, ngunit ang katotohanan ay nagsimula na itong lumaganap sa ibang bansa. Bakit ang mga dayuhan ay paulit-ulit na naghahanap ng totoong landas? Iyon ay dahil ang Espiritu ay nagsimula na sa Kanyang gawain, at ang mga salita ngayon ay nakadirekta sa lahat ng mga tao sa buong sansinukob. Ito ay kalahati na ng gawain. Ang Espiritu ng Diyos ay gumawa na ng dakilang gawain simula ng likhain ang mundo; Siya ay gumawa ng iba’t-ibang gawain sa ibayong iba’t-ibang kapanahunan, at sa iba’t-ibang mga bansa. Ang mga tao sa bawat kapanahunan ay nakita ang Kanyang iba’t-ibang disposisyon, na karaniwang naihayag sa pamamagitan ng iba’t-ibang gawain na Kanyang ginagawa. Siya ay Diyos, puno ng awa at mapagkandiling pagmamahal; Siya ang alay sa kasalanan ng tao at ang pastol ng tao, gayon pa man Siya din ang paghahatol, pagkastigo, at ang sumpa sa tao. Maaari Niyang pamunuan ang tao upang mabuhay sa mundo ng dalawang libong taon at tubusin din ang tiwaling sangkatauhan mula sa kasalanan. At sa araw na ito, magagawa rin Niya na lupigin ang sangkatauhang hindi Siya kilala at sakupin sila sa ilalim ng Kanyang dominyon, sa gayon ang lahat ay ganap na susunod sa Kanya. Sa katapusan, Kanyang susunugin papalayo ang lahat ng madumi at hindi matuwid na mga tao sa buong sansinukob, upang ipakita sa kanila na hindi lamang Siya Diyos ng awa, mapagkandiling pagmamahal, karunungan, himala at kabanalan, ngunit higit pa, Siya ay Diyos na humahatol sa tao. Sa mga masasama sa lahat ng sangkatauhan, Siya ay nag-aalab, paghahatol at kaparusahan; sa mga gagawing perpekto, Siya ay pagdurusa, pagpipino, at pagsubok, pati rin kaginhawahan, pagkabuhay, nagtutustos na mga salita, pakikitungo at pagpupungos. At sa mga inalis, Siya ay kaparusahan, pati rin paghihiganti. Sabihin ninyo sa akin, hindi ba makapangyarihan sa lahat ang Diyos? Kaya Niyang gawin lahat ng gawain, hindi lamang ang pagpapako sa krus na iyong naisip. Masyadong mababa ang iniisip mo sa Diyos! Ikaw ba ay naniniwala na ang lahat ay darating sa katapusan matapos ng pagtubos sa lahat ng sangkatauhan sa pamamagitan ng Kanyang pagpapapako sa krus? At na, matapos ito, ikaw ba ay susunod sa Kanya sa langit at pagkatapos kakain ng prutas mula sa puno ng buhay at iinom mula sa ilog ng buhay? ... Ganoon ba ito kasimple? Sabihin ninyo sa Akin, ano ang iyong natupad? Mayroon ka bang buhay ni Jesus? Kayo ay talagang natubos Niya, ngunit ang pagpapako sa krus ay gawain ni Jesus Mismo. Ano ang tungkulin na iyong natupad bilang isang tao? Ikaw ay mayroon lamang na panlabas na kabanalan ngunit hindi nauunawaan ang Kanyang paraan. Ganon ba ang iyong pagkilala sa Kanya? Kung hindi mo pa natatanggap ang buhay ng Diyos o nakikita ang kabuuan ng Kanyang matuwid na disposisyon, sa gayon hindi mo maaaring sabihin na ikaw ay isang may buhay, at ikaw ay hindi karapat-dapat na pumasok sa pintuan ng kaharian ng langit.
Hindi lamang Espiritu ang Diyos ngunit maaari rin Siyang maging tao; higit pa, Siya ay katawan ng kaluwalhatian. Si Jesus, bagaman hindi pa ninyo Siya nakikita, nasaksihan na ng mga Israelita, iyon ay, ang mga Hudyo ng kapanahunang iyon. Siya ay katawang-tao sa una, ngunit matapos na Siya ay ipako sa krus, Siya ay naging katawan ng kaluwalhatian. Siya ay walang-hanggan na Espiritu at maaaring gumawa ng gawain sa lahat ng mga lugar. Siya ay maaaring si Jehovah, si Jesus at ang Mesias; sa katapusan, Siya ay maaaring maging Makapangyarihang Diyos. Siya ay katuwiran, paghahatol, at pagkastigo, ang sumpa at ang galit, ngunit awa at mapagkandiling pagmamahal. Lahat ng gawain na Kanyang ginawa ay maaaring kumatawan sa Kanya. Anong kaugalian ng Diyos ang masasabi mo na mayroon Siya? Simpleng hindi mo magagawang ipaliwanag at masasabi lamang na, “hindi ko maipaliwanag kung ano ang kaugalian ng Diyos na mayroon Siya.” Huwag gumawa ng konklusyon na ang Diyos ay magpakailanmang Diyos ng awa at mapagkandiling pagmamahal, dahil lamang sa ginawa ng Diyos ang gawain ng pagtubos sa isang yugto. Maaari ka bang makatiyak na Siya lamang ang ganoong Diyos? Kung Siya ay maawain at mapagmahal na Diyos, bakit Niya dadalhin ang kapanahunan sa isang katapusan sa mga huling araw? Bakit Siya magpapadala ng napakaraming sakuna? Kung iyon nga ay tulad ng iyong iniisip, na Siya ay maawain at mapagmahal sa tao hanggang sa katapusan, kahit sa huling kapanahunan, bakit Siya samakatwid magpapadala ng mga kapahamakan mula sa mga kalangitan? Kung minamahal Niya ang tao katulad ng Sarili Niya at bilang Kanyang tanging Anak, bakit Siya magpapadala ng mga salot at nagyeyelong ulan mula sa mga kalangitan? Bakit Niya hinahayaang magdusa ang tao mula sa pagkagutom at salot? Bakit Niya hinahayaan pagdusahan ng mga tao ang mga kapahamakang ito? Wala sa inyo ang naglalakas-loob na magsabi kung ano ang kaugalian ng Diyos na mayroon Siya, at walang makapagpapaliwanag. Maaari mo bang matiyak na Siya ang Espiritu? Maglalakas-loob ka bang magsasabi na Siya ang katawan ni Jesus? At maglalakas-loob ka bang magsasabi na Siya ang Diyos na magpakailanmang ipapako sa krus para sa tao?
mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Mga Talababa:
a. Ang orihinal na teksto ay nilalaktawan ang “ang gawa ng.”
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento